Bandung en BALI!!

Maandag 31 juli - dag 5: Het is alweer dag vijf, we hebben lopen hollen de afgelopen dagen en dat zal vandaag niet anders gaan. Maar eerst, even drama, ik stond met een broodje pindakaas/hagelslag (blijkbaar kennen ze genoeg Nederlanders om dit ook maar aan te schaffen) en hete thee in de onbijtruimte toen een van de medewerkers zei dat ik moest betalen. Gezien we tot nu toe het ontbijt inbegrepen hadden, stond ik een beetje verbouwereerd op m'n slaperige benen. Meteen toch maar vragen aan moeders en Dé, we hebben toch gewoon ontbijt inbegrepen? Dat bevestigend werd beantwoord, dus wij proberen de boeking van dit hotel terug te vinden om het te checken. Die bevestiging konden we zo een, twee niet vinden, oké, dan maar naar beneden en vragen bij de receptie. Nee, toch geen ontbijt inbegrepen... Oké, dan maar betalen, want we hebben een druk schema en we kunnen nu niet meer buiten de deur snel een ontbijtje scoren. Hup, ontbijt naar binnen schuiven en weer naar beneden want we moeten door!

Er is namelijk een grote auto met chauffeur gehuurd waar we met totaal 8 man inpassen. Want we gaan naar de vulkaan Tangkuban Perahu, die zo nu en dan een beetje actief is. Het ligt op anderhalf uur rijden ten noorden van Bandung. Als een blik sardientjes zaten we in de auto, die gelukkig van goede airconditioning was voorzien. Nog voordat we waren gearriveerd werden we al begroet door zwaveldampen die vanuit de vulkaan opborrelen. Door de gebruikelijk drukte op de weg stonden we pas na ruim twee uur we op de rand van de krater. Natuurlijk werden we belaagd door de verkopers die ons van alles willen aansmeren, gelukkig stopte ze met voorwerpen onder onze neuzen schuiven na een paar keer 'no, thank you' en 'tidak' te zeggen. Nonnie daarintegen die had een gids ietsje meer aandacht gegeven en kwam er niet vanaf. Hoe dan ook, al staande in de rotte-eieren-lucht hebben we een groot deel van de kraterwand belopen en op de uitzichtpunten vele foto's gemaakt. Vanwege de hoge concentraties zwavel in de lucht mag er niet afgedaald worden in de krater, we hadden dat ook niet gedaan als het wel had gemogen.

Na een uurtje ronddarren zijn we weer in de auto gestapt, op naar de volgende bestemming . Er is een hotspring die zijn oorsprong heeft in deze vulkaan. Het water is dus goed warm en zwavelhoudend. Wie houdt nou niet van het superzachte huidje na een zwavelbadje. Op een half uurtje rijden van de krater ligt er een waterpark wiens watervoorziening volledig voorzien wordt door deze hotspring. Bij de ingang aangekomen worden er toegangstickets aangeschaft en lopen we met z'n allen naar binnen. Verheugend op het warme water lopen we naar het hoofdbad en aldaar bleek dat we weer moeten betalen! Nee, daarvoor zijn we niet gekomen! We weigeren nog een keer geld neer te leggen om een uurtje te kunnen dobberen. Het park is gelukkig groot en er zijn verschillende kleine baadjes en stroompjes waar je tot knie- of dijhoogte in het water staat. Dus we strijken neer bij een klein badje dat zijn water krijgt door watervalletjes en stroompjes vanuit hoger gelegen baden. Omdat je ook moet betalen om je te kunnen omkleden, heb ik maar gewoon m'n broek uitgetrokken en ben in het water gaan staan, ik had toch een heel lang shirt aan. Lau had z'n zwembroek wel aangetrokken en is er gewoon in geplonsd, mam en Dé deden hetzelfde als ik en Vin had er geen zin in dus die bleef aan de kant. Later kwamen Nonnie en Thijme er ook bij, die hebben zich omgekleed en kwamen ook het ondiepe water in. Omdat we de chauffeur hadden gezegd dat we een uurtje weg zouden zijn, konden we niet heel uitgebreid poedelen. Al was ik er na na 40 minuten ook wel weer klaar mee (misschien wel ómdat ik niet volledig kopje onder kan). Na snel omkleden zaten we álweer in die auto, nu naar de laatste locatie, gelukkig lag deze op de route terug naar het hotel.

Toen mijn moeder nog een klein meisje was, is er een foto van haar gemaakt met de Universiteit van Bandung. Tien jaar geleden waren we ook al in Indonesië en in Bandung, maar toen konden we het niet vinden. Deze keer hebben we het wel kunnen vinden en hebben we geprobeerd een replica van mijn moeders foto te maken. Echter het origineel was niet meegenomen, dus we hebben gewoon uit de losse hand wat foto's en selfies gemaakt. Ook hebben we hier voor het eerst onze gloednieuwe actioncam (gopro, maar dan niet van gopro) ingezet voor de groepsfoto. De foto is wel oke, maar er moet even geoefend gaan worden. Allée, hup allemaal weer die auto in, want we hebben honger, er is niet geluncht, maar het is wel al 3 uur geweest en we moeten nog een stukje. 

Eenmaal weer in het centrum van Bandung hebben we aan onze chauffeur gevraagd om ons in de buurt van jalan Braga uit te laten stappen, want we gaan weer naar Bogerijen! Weer heerlijk gegeten!! Meteen ook maar even gevraagd hoe laat ze in de ochtend open zijn, want na dat akkefietje van vanochtend willen we eigenlijk niet in het hotel ontbijten.Negen uur zijn ze open! Fantastisch! Morgenochtend mogen we weer naar Bogerijen!! :D 

Dinsdag 1 augustus - dag 6: Ondanks dat we geen haast hebben gaat het wekkertje toch om 8 uur af. Even een douche nemen en verzamelen op de gang van onze verdieping, want we gaan weer naar Bogerijen. I couldn't be more happier! Daar aangekomen was het misschien toch niet helemaal wat we hadden gedacht. Ikzelf had een beetje gehoopt op een kwalitatief scrambled eggje of iets dergelijks, maar het liep iets anders. Bogerijen was oorspronkelijk, zoals eerder gezegd, een patisserie, chocolatier, ijscobar en banketbakker en in trant was het nog steeds ingericht. Met een vitrine met taartjes, gebakjes, broodjes, iets wat leek op bonbons en nog wat van die dingen. Ons werd gevraagd wat we graag zouden willen hebben en dan zouden zij het uit de vitrine halen, opwarmen en serveren. De broodjes waren prima, we hadden chocoladebroodjes, kaasbroodjes, broodjes apenhaar (abon) besteld en het viel allemaal in de smaak. We mochten wel van een select aantal vruchtensappen kiezen en fruit, al met al nog steeds beter dan wat het hotel te bieden had. Voor moeders, die was niet mee, hadden we nog een chocoladebroodje extra besteld en zijn weer richting hotel gegaan. Eenmaal daar was het snel de laatste dingen inpakken en konden de volgende etappe van de reis gaan nemen. Na wat onduidelijkheid, en bijbehorende geharrewar, bij de jongens dat de taxi's er al waren, zijn we nog relatief snel bij de luchthaven van Bandung. Aldaar moet je direct door een security check, nog voor je bij de incheckbalie bent. Hier ging het voor het eerst mis sinds het begin van de hele reis met de urn met as van Oma. Geen last gehad bij Schiphol, niet in Zürich, ook niet in Singapore, maar wel hier in Bandung. Op de vraag 'wat is dit?' was het 'Dit is onze overleden moeder' (zowel mam en Dé zijn enigszins geoefend in Bahasa Indonesia) Beambte: Oh, waar zijn de papieren dan? En haar paspoort? Mam en Dé: Ze is dood, dit is haar as... Beambte: Oh, dan moet ik even overleggen met iemand achter de schermen. Wij allen: Prima, moet je doen. Die man naar achteren toe, wij alvast kijken waar we onze boarding passen kunnen oppikken. We denken dat we de passen bij een zelfhulppaaltje kunnen uitprinten, maar dat viel even tegen. Intussen die beambte weer terug; we mogen de as gewoon meenemen, maar de beambte moet de urn nadat we onze bagage hebben gedropt bij hem afleveren en we zouden het vlak na landen op Bali weer terug krijgen. Wij: prima, gaan we nu in de rij staan voor de drop off. We waren vroeg, echt vroeg, de vlucht stond nog niet eens op de schermen boven de balie, maar er stonden al twee rijen van de ene kant van de hal tot aan de andere kant... Toch maar in die rijen gaan staan en wachten. Het moment dat die balies open gaan voegen de rijen zich ineens samen tot één rij. Huh, wat?! Al snel bleek dat het één grote groep mensen was en die moesten allemaal bij een balie de check in doen, waardoor de andere vrij kwam. Zeer voordelig voor ons, hoppa, meteen aan de buurt en wegwezen uit deze gekte. De kinderen mochten alvast naar boven, naar de terminal en de oudjes zouden de urn afleveren bij die beambte. Die beambte bleek nergens meer te vinden en na navragen bij zijn collega's was het eigenlijk allemaal wel oke om zelf de as mee te nemen, kortom moeilijk doen om niets! 

Ik en mn broertjes en neefje stonden inmiddels boven, waar de tweede security check was. Wij hadden gehoopt dat die pas bij de gate zou zijn, zodat we in ieder geval even nog wat water konden drinken. Dus wij zijn bezig de laatste liters weg te drinken en als de oudjes boven komen helpen zij mee. Pas later zegt een van de beamtes dat water gewoon door de check heen mag! Ugh, zitten we daar een beetje waterbuikjes te vormen was het helemaal niet nodig. Wat ik wel weet is dat ik in ieder geval nog zeker twee keer naar de wc moet gaan voordat we gaan boarden, wat een uur later zou zijn. Inderdaad even drie keer bij het kleine kamertje geweest en daarna lopend over het vliegveld naar het vliegtuig. Wel de juiste afslag nemen anders zit je in het verkeerde toestel! Die hele grote groep mensen, die we tegenkwamen in de check balie, was al bezig met instappen via de vooringang en zorgde voor een flinke verstopping. Nu was er een van ons scherp genoeg om te zien dat de achteringang ook een trapje aan de deur had gekregen. Voor ons zou het niet uitmaken of we voor óf achter in zouden stappen, want we zaten exact in het midden. Via de achteringang hebben we heel snel onze plekken gevonden en zijn gaan zitten. Voor onze ogen was een heel schouwspel van een woelende mensenmassa die proberen hun plekken te vinden. Maar het systeem echt snappen doen ze niet, zo stond er eentje die in rij 7 moest zijn bij rij 15 te bakkeleien over waar ze nou moest zijn. Chaos alom. Anyhow, na anderhalf uur vliegen landen we op het prachtige Bali, met een prachtig uitziende terminals. Relatief snel kunnen we uit de airport vertrekken naar het hotel. De rit is maar 12 km lang, maar we hebben er zeker anderhalf uur overgedaan. Denpasar lijkt wel een miniatuurversie van Jakarta qua drukte en verkeer.

Onderweg naar het hotel hadden we contact met Lonny Gerungan. (sommigen kennen hem wel van zijn oosterse mandjes die in de supermarkt hebben gelegen) We vroegen ons af of we samen gezellig konden eten, dat kon. Om 8 uur zaten we midden tussen de sawa's (rijstvelden) in een restaurantje waar de wind vrijelijk langs je heen waaide. Wat een verademing vergeleken met Jakarta en Bandung. Hier heb ik voor het eerst een westers gerecht gegeten, spicy pulled pork burger op een zwart broodje. Het was heerlijk! Eenmaal weer terug in het hotel hebben Lau en ik nog snel een nachtelijke duik in het zwembad genomen en daarna onder een warme douche met grote regendouchekop alles afgespoeld. 

Tijdens het eten hadden we, met behulp van Lonny, een auto op de kop getikt voor onze rondreis op Bali. Vanaf morgen zijn we dan eindelijk een beetje echt rustig op vakantie, lekker met z'n viertjes even alleen.