Turtle!!! en Gunung Agung

Maandag 7 auguatus - dag 12: Vandaag is de tweede duikdag, deze keer gaan we naar de Tulang walls en de beeldentuin (Coral bottom). De Tulang walls zijn indrukwekkende, steile rotsen volledig begroeid met koraal en zeewieren. Deze onderwaterse muren beginnen op 6 meter diepte en lopen volgens onze divemaster wel tot 100 meter diep!! Het eerste stukje lieten we ons meevoeren door de stroming en zo dreven we rond de 20 meter diepte rustig langs deze imposante muren. Ik voelde me regelmatig heel erg klein, het is ook een totaal andere beleving dan wat dan ook op het land. Je ziet de oppervlakte wel, maar echt goed door hebben dat je zo diep zit heb ik niet altijd door. En de bodem, geen idee waar die is, het licht komt niet zover. Dan de ruimte dan tegenover de muur, je ziet maar een deel, maar je weet het: oneindig...

Na drie kwartier komen we weer boven en blijven boven voor een uurtje. Genoeg tijd om onze indrukken te delen, een kopje thee te drinken en als neanderthalers de kiezels van het strand door midden te slaan met een andere steen. Voor de tweede duik zwemmen we de andere kant uit en na een tijdje staan er allemaal standbeelden, stenen huisjes, autobanden, stukken van wat ooit van een fort geweest kan zijn op de bodem. Wederom alles begroeid met koralen, wieren en algen en wederom een scala van visjes, kreeften en jawel een schildpad!! 

Ik had deze keer de regie over de (neppe) gopro, dus de divemaster trok aan een van mijn flippers en wees in de verte. Eerst realiseerde ik niet wat het was, maar heel gracieus zwom er een schildpad recht op mij af en onder mij door. Van dit heb ik draaiende beelden gemaakt. Deze zullen zo snel mogelijk worden toegevoegd! De schildpad voelde zich blijkbaar helemaal op z'n gemak te midden van misschien wel 15 duikers en zit rustig aan het wier te knabbelen en stoort zich niet aan ons. Wij moesten terug vanwege de luchtvoorziening en hebben het beestje achter ons gelaten. Ook deze keer kregen we een heerlijke lunch in het restaurant naar de duikschool en we hebben daar afscheid genomen van onze vierde dukbuddy en divemaster. Wij zouden de volgende ochtend alweer vertrekken naar het volgende dorp op onze lijst. We hadden heel graag nog een keer willen duiken, maar dat zijn we sowieso nog van plan te doen in Manado. 

Terug bij ons huisje ben ik eerst even bijgekomen van het duiken, maar al vrij snel heb ik mijn duikmasker en snorkel weer gepakt en ben gaan snorkelen waar mam en Lau gisteren hebben gesnorkeld. Ook hier zijn er veel rotspartijen met veel flora en fauna. En ook hier heb ik mijn ogen uitgekeken! Als je met de schoolslag tegen de stroming in zwom dan zwommen er wel een hele scholen vissen naast je, voor je, achter je mee aan het wateroppervlak en ook nog wel eens onder je. Ik heb hier ook vissen gezien die ik bij het duiken niet gezien had, kortom zeer de moeite waard. Na een uurtje of wat ben ik het water uitgegaan en klaar gaan maken voor het eten. Moeders had een leuk adresje gekregen van de duikschool, alleen bleek dat je daar twee uur van te voren diende te reserveren. Daar wilde we niet op wachten. Onderweg had ik gezien dat de catch of the day werd schoongemaakt en wilde wel graag daar gaan eten. Zo gezegd zo gedaan. De vis bleek een barracuda te zijn en gegrild met een boter/knoflook mengsel was het echt ver-ruk-ke-lijk! Eenmaal terug in het huisje moesten we alweer inpakken en was het al snel bedtijd.

Dinsdag 8 augustus - dag 13: Het is weer een reisdag, na het ontbijt wordt de auto weer volgeladen, halen we snel nog even drie liter water en we are back on the road! We gaan naar Candidasa, maar we stoppen onderweg nog even bij het Tirta Gangga waterpalace. Feitelijk is het een enorme tuin met verschillende enorme vijvers. Waarvan er eentje stepping stones heeft, en in al die vijvers zwemmen allemaal koi vissen, sommigen van flink formaat. Via bruggetjes en paadjes kan je overal rondlopen langs talloze standbeelden, fonteinen en grasvelden. Ook zijn er twee grote en een kleine zwembaden en ook deze bevatten vissen! Weliswaar geen koi vissen, maar toch. Nadat we door het complex hadden gestruind, hebben we ook een duik genomen in een van die zwembaden. Als je hier heel stil bleef staan, dan kwam de vissen dichterbij en de kleintjes gingen zelfs aan je tenen en voeten zitten. Zoals ik ergens eerder had gezegd ben ik een magneet voor muggen en ik had allemaal herstellende muggenbulten op m'n benen. Die visjes zijn iedere bult langs geweest om wat dode huid van me af te snoepen! Dat voelde heel vreemd, maar was erg leuk om naar te kijken :) 

        ​

Na het zwemmen zijn we doorgereden naar Candidasa, aldaar verblijven we op een Ashram (Indiaas woord voor leefgemeenschap). We hebben ons daar geïnstalleerd en hebben verder heel rustig aan gedaan. Beetje over het terrein gelopen, de twee koeien aandacht gegeven, naar het kleine strandje gelopen en toen was het etenstijd. Op de ashram wonen en werken mensen volgens een vast schema, dus het eten staat altijd op de zelfde tijd klaar, het avondeten is om half 7. Na het eten was het voor ons direct bedtijd, want om 00.30 moeten we er weer uit. We willen namelijk de zonsopgang vanaf de top van Gunung Agung bekijken. 

Woensdag 9 augustus - dag 14: Heel heel vroeg stonden we dus naast ons bed, vier uurtjes geslapen. De chauffeur staat al voor de poort klaar, want we moeten een uurtje rijden naar het beginpunt van onze wandeling. Om half 3 begonnen we, in het pikke donker aan de tocht. Slechts een klein zaklampje op het voorhoofd als verlichting moeten we meteen (ongelijke) trappen lopen. Nog voor we boven aan de trappen waren had ik een hartslag van 220 en zweet op m'n onderbroek. Het was meteen volle bak en van een warming up heb ik niet gezien. We waren nog niet eens de jungle in... Dat wordt leuk... Anyway, ons was verteld dat het een 3 uur durende trek was, echter de gids vertelde om 4 uur zei dat het op het toenmalige tempo wel 5 uur zou duren... UGH.. Dan missen we de hele zonsopgang...Gelukkig konden we onze pas versnellen toen we de jungle uit waren en op kale rotsen stonden. Ineens zouden we het misschien kunnen redden om voor 7 uur boven te zijn en een deel van de zonsopgang te zien. Dat gaf goede hoop en we liepen gestaag door. Op 30 meter onder de piek wilde de gids dat we thee gingen drinken en wat gingen eten, terwijl het al licht begon te worden... Vanaf waar we zaten konden we de plek waar de zon zou opkomen net niet zien, we zaten er verslagen bij. We hadden het allemaal toch nog gemist... Hoe dan ook, toch even naar de top dan hebben we dat ook gewoon gezien en dan weer terug. Komen we daar aan, bleek dat de zon helemaal nog niet boven de horizon was gekomen!! We kunnen dus toch de zonsopkomst zien!! :D Alle camera's werden te voorschijn gehaald en vele foto's zijn gemaakt. Het was erg druk op de top, ik schat zo'n 25 man in totaal. Helemaal gesloopt hebben we drie kwartier te hebben uitgerust en genoten van het uitzicht.  

En nu moeten we terug... Ik zag het niet zitten... Gelukkig was het nu dus wel licht en kon ik alles weer goed zien. Naar beneden is inderdaad makkelijker, maar wel heel wat gevaarlijker. De jongens waren zichtbaar moe en konden het tempo van de gids niet bijhouden. Ik had een knop omgezet en de vermoeidheid me niet laten sollen. Na ruim drie uur naar beneden hobbelen kwamen we weer op de parkeerplaats aan. Op de vraag of we de tempel nog wilden zien werd krampachtig maar luid NEE! geroepen.

Bij de lunch, terug op de ashram, waren de andere gasten zeer benieuwd naar onze ervaringen, foto's en indrukken. Na wat heen gepraat kwam ik op de opmerking; there we were at the top, untrained, unprepared, whatsoever..! Daarop kwam de reactie; Didn't you know this hike was known and well liked by experienced hikers?! Mijn mond viel open, we hebben gewoon zonder enige (specifieke) training de hoogste berg van Bali bedwongen en ook nog eens binnen acceptabele tijd......!! Nu weten we wel zeker dat de spierpijn heftig en langdurig zal zijn. En de training die ik nog geplant had hoeft ook niet meer. Die dag hebben we dan ook niets anders gedaan dan hangmat hangen, koetjes voeren en beetje over het terrein dwalen. De ashram is echt heel erg groot dus je kan makkelijk jezelf een aantal uur vermaken. Ik heb nog even een rondje gelopen om iets van een cooling down te hebben voor de beenspieren. Het was eb, dus ben over de rotsen van het strand en de gelegde stenen van de lagune gelopen en een rondje om de vijver die naast de ashram ligt.

Na mijn rondje ben ik maar even gaan kijken wat het hoogte verschil nou was en de afstand tussen begin en eindpunt (helling meegerekend). Het hoogteverschil was 1,6 kilometer(!) en de kortste afstand 2,7 kilometer, dat zou wel minstens het dubbele geworden zijn tijdens onze tocht. 

Met maar 4 uurtjes slaap vannacht en geen dutje in de middag was ik na het eten echt helemaal leeg en ben snel in bed gedoken voor een lange nacht slaap.