Bali, Manado, Bunaken en Singapore

Woensdag 16 augustus - dag 21: Vandaag begonnen we wat later met surfen, want het water stond net even te hoog om comfortabel op de plank te staan. Het werd alleen maar later en later en toen we het water in konden was het eigenlijk al een beetje te laat. Want we moeten namelijk alweer uitchecken en daarvoor moeten we alle drie douchen en heel wat andere dingen regelen. Dus ik ben het water maar niet ingegaan en heb moeders geholpen met de laatste loodjes. Snel even douchen, de fietsen inleveren, pannenkoeken bakken, afwassen, verder inpakken, taxi proberen te regelen (geen succes) en toen was het alweer 12 uur en moesten we de kamers uit. We vliegen pas om 20.00 en we gingen bij het restaurant van Lonny die tijd overbruggen. Tijdens het wachten hebben we nog even kunnen shoppen bij Paul Ropp, ik heb daar een mooie broek gescoord. Dé had een grote gong gekocht en die moest opgehaald worden en zou voorlopig even bij Lonny ergens achter gestald worden, want die kan natuurlijk niet mee de baggage in. Maar nadat Lonny de gong had gezien, werd deze heel snel bij de ingang van het restaurant gezet xD Zo vloog de tijd voorbij en konden we alweer in de taxi stappen naar het vliegveld. We gaan naar Manado! Dat ligt helemaal in het noorden van het eiland Sulawesie.

Donderdag 17 augustus - dag 22: Veel Gerungan familieleden komen uit Manado. De Gerungan stam heeft in het verleden, ongeveer 300 jaar terug, verscheidene verdragen getekend met andere stammen. De 'tafels' waar deze verdragen getekend zijn, staan nog steeds in de wildernis in de buurt van Manado en vandaag gaan we zo'n tafel opzoeken. We wederom opgewacht door een familielid en een chauffeur. Oorspronkelijk zou het ritje naar de bergen niet heel veel meer dan 1,5 uur in beslag nemen, maar laat 17 augustus de grootste nationale feestdag zijn voor Indonesië. Na 300 jaar onder druk te hebben gestaan van ons Hollanders is in 1945 op deze dag de onafhankelijkheid van Indonesië verkondigd. Dat ging niet zonder slag of stoot, maar dat is een heel andere boekvertelling. (Pas nu, in 2017, zijn 'we' bereidt om uit te zoeken wat nou er daadwerkelijk is gebeurt tussen 1945 en 1965. In oost Indonesië hebben een aantal Gerungans hier redelijke rollen in gespeeld. Vandaar ook de drang van Dé om uit te vogelen wat er nou exact is gebeurt is met onze familieleden. Vandaar ook deze uitstapjes naar locaties waar veel nakomelingen van deze personen wonen en ze de haren van het hoofd uit te horen over wat zij nog weten.) 17 augustus wordt zo groots gevierd dat vele wegen afgesloten zijn voor marcherende meisjes van scholen/scouting en grote parades. Niet alleen in de steden, maar in ieder dorp dat je maar tegen kan komen. Nog voordat we Manado uit konden rijden hebben we zeker meerdere keren onze route moeten wijzigen en zelfs een keer moeten omkeren, omdat het gewoon helemaal vast stond.

We zijn meerdere keren uitgestapt bij begraafplaatsen, zoals we ook in Jakarta hebben gedaan. Ook waren we even gestopt bij het nationaal monument voor een meneer die Dr. G.S.S.J Ratulangi. Je kan het al bijna raden, de G staat voor Gerungan. Deze meneer heeft een rol gespeeld tijdens de onafhankelijkheid en zijn graftombe stond ook op het terrein. Daar was net een scouting volledig in uniform foto's aan het maken. Tijdens het maken van onze foto en de graftombe werd het (nogmaals) duidelijk hoe in trek m'n broertjes zijn bij de lokale meisjes. Ik vond dat wel erg grappig, dus ik heb ze expres uitgenodigd om ook bij op de foto te komen staan. Dat hoefde ik zeker geen tweede keer te zeggen. Na een goed kwartier volledig opgeslokt te zijn geweest tussen de meiden, was de begeleiding op de hoogte dat we nakomelingen van het Gerungan geslacht. Uiteraard wilden zij dan ook met ons op de foto! Na ruim een half uur gekkigheid zijn we weer in de auto gestapt om te gaan lunchen bij een gigantisch meer op 700 meter hoogte. Het restaurant stond op palen in het water, je kon door de kieren in de vloer de golven zien.

Na een heerlijk visje gaan eindelijk naar de steen, die we eigenlijk al voor de lunch wilde bezoeken. Daarvoor moeten we eerst een ander verre familielid oppikken, want anders kunnen we het nooit vinden. Hij rijdt een zo het terrein op van waarschijnlijk een grote familie en begint door aangelegen bushbush te banjeren. Ineens stuiten we op een stuk steen wat oorspronkelijk deel uitmaakte van een wel 10 meter lange steen. Hierna was het alweer tijd om huiswaarts te gaan. Nog steeds waren er nog verscheidene parades aan de gang, in een dorp was het zelfs zo druk dat we misschien wel drie kwartier over hebben gedaan om door dit dorp heen te rijden. Onderweg zijn we nog even gestopt bij Tonado City letters, vergelijkbaar met IAMSTERDAM letters. Pas ver na zonsondergang kwamen we terug in het hotel. We moesten alvast het een en ander inpakken in onze rugzakken, want we blijven niet in Manado, althans ik, m'n broertjes en moeders niet. Daarna was het onder de lakens duiken en oogjes toe.

Vrijdag 18 augustus - dag 23:  Na het ontbijt stond dezelfde chauffeur van gisteren voor de deur om ons een lift naar een van de vele haventjes te geven. We gaan namelijk met z'n allen snorkelen bij een van de eilanden die aan de kust liggen. De oversteek was adembenemend, strak blauwe lucht boven een diep blauwe, rustige zee. Gewoonweg oog verblindend! Wat helaas een schril in contrast staat met het volgende, hoe dichterbij we bij het eiland Bunaken kwamen des te meer plastic flessen in het water lagen. Af en toe dacht ik zelfs dat er hele vuilniswagens geloosd waren... Heel frustrerend om te zien, zulk schoon letterlijk vervuild zien worden. 

Voor we konden gaan snorkelen moesten we de duikbrillen, snorkels en vinnen huren aan land. Ook mochten we alvast de visjes uitkiezen die we na het snorkelen zouden gaan eten. We hebben zeker twee uur op het water gedreven en naar massa's vissen, koraal, garnalen en wat nog meer gekeken. Brood en droge koekjes waren meegenomen om vissen te voeren uit de hand. Als je dat in je hand had dan wist je zeker dat je een zwarte wervelende massa aan vissen om je heen had. En nee, ze hadden niet altijd het koekje te pakken. Regelmatig beten ze in je vingers, handen, armen en benen. Alsof je bij de schoonheidssalon zat. 

Tijdens het snorkelen waren de visjes gegrild en zodra we weer aan land waren werden ze voor onze neuzen gezet. Ik vond ze helaas niet zo heel erg lekker, maar had wel honger, dus het ging gewoon op. Mams werd tijdens deze lunch zelf een vis, een graat bleef steken in haar keel, vlak achter de huig. Ik kon er wel om lachen, want ze leek als een vis op het droge. Na het eten werden wij afgezet bij ons resort waar we de komende twee dagen zouden blijven. De boot bracht Dé, Nonnie en neefje weer naar Manado.

Bij aankomst wilden we meteen onze duiken van de komende dagen voorbereiden en gear passen, de nodige verklaringen afleggen en tijden afspreken. Toen we daarmee bezig waren was moeders in gesprek geraakt met een Nederlands koppel dat ook deze dag aangekomen was. Blijkbaar waren ze hier eerder al geweest en daarna doorgetrokken naar een andere plek, maar dat beviel hen niet helemaal, dus ze zijn terug gekomen. En zij gingen vandaag nog duiken, uiteraard vroegen we meteen of wij ook mee mochten. Natuurlijk! Gaaf, dan duiken we nog een keertje extra :) In no time zaten we op de boot en 10 minuten later lagen we in het water. We dalen af, ik zeg maar één ding, zó veel turtles!!!!  Verder laat ik de beelden voor zich spreken, van de schildpadden hebben meer bewegende beelden.

Voor het avondeten is er een hele barracuda gegrild en m'n eerste vraag was; Mam, jij ook een stukje? :P Deze vis was wel lekker en goed pittig! Pittig eten is hier ook écht pittig!! De kamers hebben geen airco, maar wel zo'n grote fan aan het plafond, maar moeders vond het niet genoeg, dus we zouden met open deur slapen. Als slachtoffer nummer 1 van het soort insect dat graag van je bloed snoept kreeg ik al kriebels bij de gedachte. Ik heb de nacht in een burrito van lakens geslapen.

Zaterdag 19 augustus - dag 24: Wonder boven wonder ben ik onaangetast de nacht doorgekomen. Na het ontbijt stonden we onze tanden te poetsen op de veranda toen het met bakken uit de lucht kwam vallen. Echt zo ongelofelijk veel water. Niet normaal... Nog harder dan in Denpasar. Gebukt rennen we naar het strand, want gaat de duik nog wel door? Ja hoor, gaat gewoon door. Niets aan de hand. Omdat het eb is moeten we goed 100 meter door kniehoog water waden voor we in de boot kunnen stappen. Met millimeter nauwkeurige besturing wordt de boot kundig door het koraal, dat slechts 1 meter diep ligt, geleidt. Op open water gaat het gas open en varen we naar de eerste stek, aldaar aangekomen zijn de golven toch best hoog en de divemaster meldt dat de stroming onderwater te hard is om als beginners te duiken. Ook de ervaren Nederlandse duiker heeft zijn bedenkingen over de omstandigheden. Dus we breken af en gaan opzoek naar wat rustiger water, vlak in de buurt waar we gisteren hadden gedoken waren de condities goed te doen en gingen we te water. Nogmaals laat ik het beeldmateriaal voor zich spreken.

Na de duik werd er besloten om de tweede duik pas na de lunch te doen en dan hopen dat het weer zal verbeteren. Dat deed het, de zon brak door en de buien waren verdreven. Tegen vier uur zaten we weer op de boot en het water was veel kalmer dan vanochtend. Daardoor konden we ook ietsje dieper duiken, woorden kom ik te kort, beelden niet. 

Bij aankomst aan land was het al snel etenstijd en daarna bedtijd. Ondanks dat je slecht een uur onder water bent, vergt het nogal wat van je.

Zondag 20 augustus - dag 25: Gelukkig is het droog en blijft het droog. We kunnen meteen gaan duiken en de temperatuur is ook net even wat fijner dan gisteren. We konden de twee duiken achter elkaar doen, we bleven dus op het water en ging niet aan land tussendoor. Lekker vanaf het dak van de boot in het water springen en even de buleh kulit (witte huid) bijkleuren. 

Na de lunch was het alweer tijd om terug naar Manado te varen en weer was het adembenemend mooi, ik kan er geen genoeg van krijgen. De beboste kustlijn met hier en daar torenhoge palmbomen boven het bladerdak uitstekend, van veraf lijken het net speldenkoppen in een speldenkussen. Hel blauwe lucht met hoge sluimerige bewolking, rustige diep blauwe zee, en Manado daartussen liggend. 

De hete douche met zoet water was een verademing, op Bunaken was het water brak en onverwarmd. In de avond hadden we een familiediner in een saté restaurant, maar voordat we daarheen gingen, gingen we langs het hotel waar een paar familieleden verbleven. Daar werd er weer over en weer vragen gesteld over wie nu de zoon/dochter/opa/neef was van welk familielid en wat er nou gebeurd was in die eerste duistere jaren van de onafhankelijkheid. Sneller dan gehoopt moesten we toch echt naar het restaurant en werden er taxi's besteld voor degene slecht ter been. Dé en ik ging lopen, al snel wandelend snelde we naar het restaurant. Aldaar druppelden de familieleden binnen en een uur later kwamen die taxi's aanrijden met de rest van het gezelschap. De tafel was al volledig gedekt met allerlei soorten saté, groentes, gado-gado en kroepoek. Na de verwelkoming en het avondgebed was het aanvallen geblazen. Ondertussen ben ik wat fotootjes wezen schieten van de gezelligheid aan tafel, daardoor was ik als laatste nog aan het eten en iedereen begon me aan te moedigen en de resten onder m'n neus te schuiven. In no time was het sluitingstijd en we namen afscheid van elkaar. Terug in het hotel was het weer inpakken, want morgen is weer een vliegdag.

Maandag 21 augustus - dag 26: Na een stroeve start zijn we even wezen shoppen in de mega mall van Manado, het moest wel even op turbospeed, want we waren laat en moesten voor 12 uur weer terug zijn om uit te checken. Na het uitchecken sprongen we ook weer in de taxi naar het vliegveld. We wisten dat het Nederlandse koppel dat we op Bunaken tegengekomen waren op dezelfde vlucht zaten naar Singapore. Op het vliegveld kwamen we hen uiteraard dus ook weer tegen. Ondanks dat je slechts 2 dagen met hen op pad bent geweest, krijg je toch het idee dat je elkaar al tijden kent. Het was ook erg leuk om deze mensen aan Dé voor te stellen, want beide hun vaders zijn op Indonesië gestationeerd geweest tijdens de onafhankelijkheidsstrijd.

Het koppel had een layover van een aantal uur op de luchthaven van Singapore en wij zouden twee nachten hier blijven. Met de tip dat er een zwembad is in terminal 1 en het uitwisselen van contactgegevens namen we afscheid van elkaar. Wij zouden onze koffers op de luchthaven laten en met alleen onze rugzakken de stad ingaan, dus er moest het een en ander uit de koffers gehaald worden voordat ze naar de opslag gingen. Om 8 uur zaten we in ons hostel midden in china town, voor het avondeten was het dan ook letterlijk de straat oversteken en zitten aan een van de vele tafels die daar op straat staan. Na een heerlijk pittige curry was de dag alweer zo goed als voorbij.

Dinsdag 22 augustus - dag 27: We gaan ontbijten op Orchard Road, de bus stopt voor ons hostel en het is een dubbeldekker. We stuiven naar boven en nemen de voorste plaatsen in beslag. We stappen uit op de grootste shoppingmall-straat die er bestaat. Mall ligt naast mall ligt naast mall, en alles zo gelikt als maar kan. We vinden een restaurantje met overdekt buitenterras en besluiten daar te gaan eten. 

Op het programma staat de tree top walk, dus we pakken weer de bus en rijden naar het Resevoir Park toe. De wandeling moet ongeveer 3 uur in beslag nemen volgens de informatieborden.  Google maps timeline zegt dat we er 2,5 uur over gedaan hebben. Dat is nog best netjes hoor mam!

's Avonds zijn we sushi gaan eten bij een restaurant met zo'n band die voor je neus allerlei maki's vervoerd. Daarna zijn we de karaokebar ingedoken en hebben onszelf 2 uur vermaakt met onze zeer matige zangkunsten. Het plan was om daarna naar het uitgaanscentrum van Singapore te gaan, maar het is verdorie dinsdag... Dus alles zou al sluiten om 1 uur, het was al 12 uur... Dan maar even een drankje scoren in de 24/7 dacht ik, NOT. Alcohol mag na 10 uur niet meer verkocht worden. Oké dan... Terug naar het hostel.

Woensdag 23 augustus - dag 28: Ontbijten deden we aan de overkant en daarna pakte we de metro naar Little India. Moeders wilde pashmina's hebben en Nonnie ging voor de plakkertjes voor op je voorhoofd. Na wat rondgewandel zijn we richting de electronica mall, Sim Lim Square, gegaan om wat gadgets te koekeloeren. Moeders wilde een handsfree set hebben, broertje een koptelefoon, ik ook en het is altijd wel lachen om een beetje camera body's te kijken. Deze mall bestaat uit, ik geloof, 6 verdiepingen en echt zo veel winkels. Alles is over de top in dit land. Met onze buit stapte we weer in de bus naar het hostel, want er moet weer uitgecheckt worden. De laatste uren van de vakantie beginnen nu wel echt in zicht te komen.

Na het uitchecken pakken we de metro en dan de trein naar de luchthaven. We pikken onze koffers op uit de opslag, doen weer en uit- en inpaktruc met al onze spullen, zwemgoed nog even in de handbagage en we droppen de koffers af bij de drop off. We nemen afscheid van Dé, want die heeft nog geen vlucht. Hij staat standby bij een vlucht van zijn werk. Niet voor niets hebben we onze zwemkleding nog bij ons, want wij gaan uiteraard ook nog even in dat zwembad bij terminal 1 poedelen. Nog even wat happen en dan maar naar de gate, 23:00 is de geplande take off tijd. Daar hadden we nog even contact met Dé, hij kon mee met die vlucht op een klapstoeltje. Lekker joh, 12 uur op een klapstoeltje achterin het vliegtuig met je collega's ouwehoeren. We maakte er een race van wie het eerste in Amsterdam aan zou komen. Wij hadden een layover in Zürich en hij in Frankfurt. 

Na 4 of 5 filmpjes afgewerkt te hebben stonden we alweer aan de grond in Zürich en krap een uur later zaten we alweer in het volgende vliegtuig. Weer anderhalf uur later stonden we op schiphol en het was nog verrassend warm ook! Voor het gevoel was het ongeveer 3 uur in de middag, maar het was pas 09:00 's ochtends op donderdag 24 augustus - laatste ochtend.